Van persoonlijke ervaring naar professionele kracht

Deze blog geeft je een kijkje in de wereld van een ambulant hulpverlener die gezinnen in crisis ondersteunt. Ontdek hoe momenten van acute crisis niet alleen uitdagingen zijn, maar ook kansen bieden voor verandering en verbinding in deze families. Deze blog onthult een persoonlijke reis van ervaring en empathie, waarbij de focus ligt op het transformeren van gezinsdynamiek in moeilijke tijden.

‘Werken in gezinnen waar het crisis is, dat is vast super heftig en zwaar werk!’ hoor ik vaak. Toch ervaar ik dit zelf niet zo. Natuurlijk zijn er dingen die in het werk gebeuren die iets met je doen en de thuissituaties soms schrijnend. Anderzijds is crisis een punt waarop gezinnen zelf ook voelen dat zij niet willen dat het verder gaat zoals het gaat en staan zij er vaak voor open hard te werken aan verandering. Dit is hetgeen waar ik juist ontzettend veel energie van krijg! Aan het woord is Cheryl Hartley, jeugdzorgwerker bij ambulante spoedhulp.

Kort en intensief
De ambulante spoedhulp (ASH) duurt slechts 4 weken, maar je komt in de eerste drie weken wel 4-5 keer per week bij gezinnen thuis. Hier schrikken gezinnen soms aan het begin van, maar wanneer je eenmaal gestart bent hoor je binnen no time bij het interieur en wanneer we na 4 weken afsluiten voelen we vaak met zijn allen ‘hè nu al?’. Het is heel dynamisch werk. Crisis ontstaat vaak acuut, dus we weten ook nooit lang van te voren waar we gaan starten. Op maandag heb ik geen idee in welk gezin ik terecht kom en aan het einde van de week is het alsof het nooit anders is geweest. Tegelijkertijd is het ook heel gek om na 4 weken bij het interieur te horen er dan ineens nooit meer te komen. Dit kan soms best even lastig zijn. Aan de andere kant is het daardoor wel onze kracht dat wij heel snel weer in nieuwe gezinnen kunnen starten waar het nodig is.

Systemisch werken
Wat ik vooral mooi vind aan de methode van ASH is dat het zich richt op het hele gezin. Dus ook als een specifiek gezinslid als het ‘probleem’ wordt gezien ligt de focus niet alleen op diegene en voelt deze persoon dat iedereen samen aan de slag gaat om met zijn allen tot verandering te komen. Juist op het moment dat gezinnen uit elkaar dreigen te vallen, proberen wij ze weer in de actie te zetten om het gevoel te krijgen dat ze samen als gezin te werken aan verbetering en verbinding. Ook zorgt deze methode ervoor dat degenen binnen het gezin die zich soms niet gezien of gehoord voelen de kans krijgen uit te spreken wat zij graag willen.

Mijn eigen ervaring: ik mocht er zijn!
Wat bijzonder is, is dat deze vorm van hulp vroeger ook bij mij in het gezin is geweest toen ik een jaar of 13 was. Ik weet nog goed hoe ik mij voelde toen er voor het eerst bewust ruimte gemaakt werd om te vragen naar hoe ik vond dat het thuis ging en welke veranderingen ik graag zou willen zien. Hier was tot op dat punt nog niet echt veel aandacht voor geweest, maar dit was hetgeen wat er wel voor zorgde dat de omstandigheden bij ons thuis opengebroken werden en de juiste vorm van hulp ingezet kon worden. Ook hierna heb ik nog hulp van Cardea gekregen die ik altijd als positief heb ervaren, hoe opstandig ik ook was, ik had telkens opnieuw het gevoel dat ik er nog mocht zijn. Ik voel me erg bevoorrecht dat ik dit nu aan andere gezinnen mag bieden en hoop nog veel in de jeugdhulp te kunnen betekenen!

Foto: ©Cardea ter illustratie. Dit zijn niet de jeugdzorgwerker en/of de kind(eren) uit het verhaal.