Hoe ik gezinshuisouder werd (2)

‘Ons motto is dat als je hart maar groot genoeg is, je elk kind er een stukje van kan (mee)geven.’

Soms vragen mensen me wel eens: ‘Hoe ben je ooit Gezinshuisouder geworden? Wie heeft jullie vuurtje hiervoor aangewakkerd?’ En eigenlijk is het best een bijzonder verhaal.

Na het grootbrengen van ons eigen gezin, dachten mijn man en ik: ‘Ze zijn best goed terechtgekomen, wie weet kunnen we voor een ander kind ook iets betekenen.’ In die tijd werkte ik met kinderen in de kinderopvang. Leuk en bijzonder werk. Op een dag kregen we een meisje op de groep. Ze viel me direct op. Grote, mooie ogen, stilletjes en ze keek me niet aan. Na verloop van tijd bleek dat er veel speelde in haar leventje en dat ze niet altijd de zorg kreeg die ze nodig had. Met de ouders bouwde ik een vertrouwensband op en zij geloofden dat ik hun dochter kon stimuleren een stapje verder te komen. Heel voorzichtig probeerde ik of ik in haar wereldje mocht. Eerst was zij voorzichtig en afwachtend, later stond ze me al op te wachten als ik kwam, wetende dat we weer iets samen gingen doen. Langzaam zagen we haar groeien en ontwikkelen tot een meisje dat onder andere volwassenen durfde te vertrouwen.

Leerproces voor ons hele gezin
Op een dag ging alles mis thuis en moest zij met spoed uit huis geplaatst worden. Haar moeder was intens verdrietig. Ze wilde niet dat haar kleine meid naar de crisisgroep moest. Ze kwam naar mijn werk en vroeg me of ik haar in huis kon nemen. Volgens moeder was ik de enige in wie haar dochter vertrouwen had en waarbij zij als moeder de uithuisplaatsing kon accepteren. In die tijd leerden we als gezin hoe het was om een pleegkind in huis te nemen. In het echt zo anders dan al die verhalen die je hoort op een informatieavond. Elke dag leerden we over gedrag, trauma en hechting. Soms vroegen we ons af ’Hoe reageren we hier nu weer op’. Het was gedrag dat we niet kende van onze eigen kinderen. Aantrekken, afstoten, zomaar ontploffen, slaan, schoppen en bijten, in je kruipen als een baby, vol vertrouwen naar je kijken alsof ze zei: ‘Jij zorgt dat het wel goed komt’.

Knop om door dit kleine meisje
Uiteindelijk is dit kleine meisje bijna een jaar gebleven en door haar besloten we als gezin hier verder mee te gaan. Ik ging op zoek naar een vorm waarin ik er mijn werk van kon maken en liep bij toeval tegen een advertentie voor gezinshuisouder aan. Na een lang traject met zoeken naar een organisatie die bij ons paste, een ander huis zoeken waar we kinderen een eigen kamer, leefruimte en buitenruimte konden bieden, en gesprekken voeren ben ik 5 jaar geleden bij Cardea terechtgekomen. Een warm bad!Soms pittig, soms vertederend, soms ook zwaarSindsdien vangen we kinderen op. We bieden ze een veilige plek om tot rust te komen, zichzelf te zijn en te groeien en bloeien.

Soms pittig, soms vertederend, soms ook zwaar.
Maar voor elk kind dat bij ons woont of woonde hebben we een verschil kunnen maken, meestal samen met hun eigen ouders. Sommige laten nog wel eens iets van zich horen. En dat is fijn. Het is fijn om te weten dat het beter gaat met ze, weer thuis of elders. Ons motto is dat als je hart maar groot genoeg is, je elk kind er een stukje van kan (mee)geven.Spijt? Nee, absoluut niet maar hoe langer je dit werk doet, hoe meer je ontdekt dat het niet alleen werk is, maar a way of life. En je kunt dit niet alleen, ook je partner en eigen kinderen moeten er voor willen gaan, tenslotte doe je het samen. It’s takes a village to raise a child.

Deze blog werd geschreven door gezinshuisouder Ingrid. Omwille van de privacy zijn de namen gefingeerd en enkele essentiële kenmerken aangepast.

Foto: ©Cardea ter illustratie. Dit zijn niet de hulpverlener en/of de kind(eren) uit het verhaal.