1 en 1 is nog steeds 2
Verhaal van een gedragswetenschapper | 20 november 2022
Een beetje onwennig stap ik de trainingsruimte van ‘Kinderen uit de Knel’* binnen. Ik werk al langer met gezinnen in (complexe) scheidingssituaties, maar dit is voor mij een nieuwe uitdaging waar ik erg veel zin in heb. Ik vraag me af of de kinderen mij als vreemdeling in hun al langer lopende traject zullen accepteren. Ze zijn nu toch, na zes sessies, een hecht groepje geworden en ik val vandaag met mijn neus in de boter. De kinderen geven vandaag hun presentatie aan hun ouders. In die presentaties geven de kinderen terug aan hun ouders wat ze hen, naar aanleiding van het traject, willen meegeven. Bijvoorbeeld waar ze last van hebben en wat ze anders zouden willen.
Contact maken
‘Hé, er is een nieuwe juf’ hoor ik zodra de kinderen de ruimte instappen. Gelijk worden er vragen gesteld; wie ben je, hoe oud ben je, heb je een man, heb je kinderen, hoe oud zijn ze? Ik voel de spanning uit mijn lijf glijden, ze vinden het oké dat ik er ben. Naast mij zit een verlegen jongen, Isaak. Hij pakt, tijdens het voorbespreken, zijn wiskundeboek erbij. Hij heeft die week toetsweek. Ik probeer bij hem aan te sluiten en contact te maken. Dit lukt. Hij probeert mij uit te leggen hoe ik een hoek moet berekenen. Iets met sinus en cosinus ofzo? Ik weet het al niet meer en ook de jongen naast hem is al snel kwijt waar het over gaat.
De spanning is merkbaar
Dan is het moment van de presentaties aangebroken. De spanning bij de kinderen is duidelijk merkbaar; de een wordt heel druk en de ander wordt juist wat stiller. Als we de presentaties een keer hebben doorgelopen, worden de ouders gehaald. Ook bij hen is de spanning voelbaar; wat zullen de kinderen hen te zeggen hebben? Als ‘buitenstaander’ is het mooi om te observeren wat er tijdens de presentaties gebeurt. Elk kind heeft een manier van presenteren gevonden die bij hem of haar past. Er worden door ouders tranen weggeveegd en de kinderen zijn zichtbaar trots op hun resultaat.
De quiz van Isaak
Isaak is als laatst aan de beurt. Hij heeft een quiz gemaakt voor alle ouders. De quiz begint wat luchtig, maar Isaak heeft er een aantal bijzondere en vooral mooie vragen tussen gezet: ‘Wat zou je anders gedaan willen hebben in je relatie of wat zou je in een toekomstige relatie anders willen doen?’ en: ‘Welk compliment zou je de andere ouder willen geven over een kwalitatief gesprek’? Ik zie de ouders nadenken, Isaak heeft ze echt aan het werk gezet. Bij de ene ouder kost het meer moeite dan bij de ander, maar een voor een komen ze allemaal met een mooi en oprecht antwoord. Het lukt ze zelfs dit compliment écht aan de andere ouder te geven. Missie geslaagd. Dan het eind van de presentatie waarin Isaak treffend schrijft: 1 en 1 is nog steeds 2!
Deze blog werd geschreven door een gedragswetenschapper van Cardea. Omwille van de privacy zijn namen gefingeerd en enkele essentiële kenmerken aangepast.
Foto: ©Cardea ter illustratie. Dit zijn niet de hulpverlener en/of de kind(eren) uit het verhaal.
*'Kinderen uit de Knel' is een therapeutisch programma voor ouders en kinderen die verstrikt zijn geraakt in langdurige scheidingsconflicten (complexe conflictscheiding).
