Een willekeurige maandag

'Elke dag is vol verrassingen, elk gezin is anders en elke dag is het weer zoeken naar de oplossingen die passen bij een kind en het gezin. Laat ik eens een willekeurige dag als jeugdhulpverlener omschrijven.'

In de ochtend heb ik een intakegesprek met een gezin dat worstelt met de slaapproblemen van hun dochter. Ze vinden het fijn om hun verhaal te vertellen en ik zie zeker aanknopingspunten om hen te helpen. Ze twijfelen of ze hulp willen, ze zijn uitgeput door het slaaptekort, maar vinden het toch spannend om iemand toe te laten. Ze lezen in het nieuws soms zulke nare verhalen. Dat begrijp ik wel en ik leg uit dat het om vrijwillige hulp gaat en de beslissing aan hen is. We spreken af dat ze er nog even over nadenken en we volgende week contact hebben.

De volgende afspraak is een belafspraak met een kinderdagverblijf. Er waren zowel thuis als op het kinderdagverblijf grote problemen rondom het eten van dit jongetje van drie jaar, maar door een goede samenwerking en afstemming met zowel ouders als kinderdagverblijf, is het kind gaan eten en tegelijkertijd enorm vooruit gegaan qua ontwikkeling. En dat door niet te focussen op het eten, maar op een gevoel van veiligheid. De leidsters hebben hun best gedaan hem extra aandacht te geven op voor hem stressvolle momenten en dat heeft zoveel opgeleverd. Ook hier moest ik wel het vertrouwen van de leidsters verdienen. Deze peuter is zich veilig gaan voelen en maakt grote sprongen in zijn ontwikkeling en hij eet!

Dan ga ik naar de Simon Smitweg en lunch gezellig met de collega’s die ik daar tegenkom. Belangrijk om elkaar te blijven ontmoeten. Ook een team moet veilig en vertrouwd voelen.

Om 14 uur zie ik L, een meisje van 8 jaar dat bij ons is aangemeld voor zindelijkheidsproblemen. We gaan naar de gymzaal, omdat ik heb gemerkt, dat ze veel gemakkelijker praat als ze kan bewegen. Ze vertelt over haar angsten en de pesterijen in de klas terwijl we samen basketbal spelen. Samen bedenken we hoe ze hiermee kan omgaan, maar het lucht haar al op dat ze het kan vertellen. Ze gaat zich steeds beter uiten en dat helpt haar al om geen ongelukjes meer te hebben. Samen praten we nog even na met moeder. We spreken af dat ze mee gaat doen aan een rots- en watertraining.

Onderweg naar huis ga ik nog langs bij een gezin met een huilbaby. Ze zijn net thuis van een ziekenhuisopname, waar goede resultaten gehaald zijn, maar wat is het dan spannend om weer naar huis te gaan en het helemaal zelf te doen! We bespreken hoe het voor hen geweest is, nemen de afspraken en het dagschema nog even door. En met de belofte dat ik ze morgen bel, vertrek ik richting huis.

Nu de administratie nog…

Deze blog werd geschreven door een jeugdhulpverlener van Cardea. Omwille van de privacy zijn namen gefingeerd en enkele essentiële kenmerken aangepast.

Foto: ©Cardea ter illustratie. Dit zijn niet de hulpverlener en/of de kind(eren) uit het verhaal.