Ik gun haar het mooiste jurkje

Op schoot, dicht tegen de pedagogisch medewerker aan terwijl oma net vertrokken was. Zo kwam ik onlangs, tijdens een werkbezoek aan een peuterspeelzaal, het (voor mij) eerste gevluchte Oekraïense meisje tegen.

Nu zat ze daar. Kleertjes iets te groot, oogjes verdrietig en dicht tegen de pedagogisch medewerker aangekropen. Na een tijdje wordt ze meegenomen naar de tafel waar een filmpje in haar eigen taal aangezet wordt. De pedagogisch medewerker vertelt mij dat het gezin met een aantal familieleden gevlucht is, zonder de vader van het meisje. Hij is in de tussentijd overleden, heel droevig. Terwijl het meisje het filmpje kijkt, zet ik een spelletje neer. Een houten popje waarop allerlei kleertjes geplakt kunnen worden. Het meisje neemt de kleertjes van mij aan en plakt ze op de juiste plek. Ze heeft prima door wat de bedoeling is en wisselt de broekjes voor rokjes en de schoentjes voor laarsjes.

De week ervoor hoorde ik toevallig van de pedagogisch medewerkers dat het meisje zou starten. Snel heb ik een lijst met pictogrammen met daarbij een Nederlandse en Oekraïense tekst, die ik tegenkwam op social media, doorgestuurd.

Het mooiste jurkje
Wat doet dit veel met mij. Ongelofelijk om dit meisje zo te zien en te bedenken wat ze in korte tijd heeft meegemaakt. Ik ga na of ik thuis nog iets in de kast heb liggen. Ik gun haar het mooiste jurkje.

Stevig vast
Aan tafel wordt haar fruittrommeltje verwisseld. Ze zijn allemaal hetzelfde en haar naam staat op een ander trommeltje. Maar ze houdt vol, met grote alerte ogen wil ze zeggen ‘die is van mij!’.De pedagogisch medewerker maakt er geen punt van en geeft haar het trommeltje waarvan ze denkt dat die van haar is. Ze pakt hem stevig vast. Samen beseffen we dat ze al zo veel verloren heeft en genoeg reden heeft om alert te zijn en een van de weinige bezittingen die ze heeft dichtbij te houden.

Genieten
Tijdens het buitenspelen zit ze samen met een ander jongetje (voor wie ik eigenlijk hier ben vanuit mijn rol als jeugdzorgwerker bij Alert 4 You* van Cardea) op de wip. Zo’n wip met vier van die dikke veren eronder. Het lijkt een zee waar we op zitten dus ik zing ‘bootje varen over de zee..’. Ze genieten en zij kijkt mij doordringend aan met haar groene oogjes, strak omlijnd door een donkere ring. Ik zing het lied nog een keer en nog een keer. Dan nodig ik haar uit om mee te zingen en steek mijn hand hierbij uit. Ze pakt mijn hand en ik zing voor haar.

Vrijheid en verbinding
Het meisje wordt door haar oma opgehaald en als de pedagogisch medewerker een korte overdracht, ondersteund door google-translate- afgerond heeft, staan we samen stil bij hoe gelukkig we onszelf kunnen prijzen dat wij in vrijheid leven. Los van alle narigheid waar ook wij mee te maken kunnen krijgen. Ook kijken we naar wat dit meisje nodig heeft: verbinding. Gezien worden, geholpen worden om stapje voor stapje haar nieuwe wereld te leren kennen.

Deze blog werd geschreven door een jeugdzorgwerker van Cardea. Zij is tevens coach bij Alert 4 You. Omwille van de privacy zijn de namen gefingeerd en enkele essentiële kenmerken aangepast.

Foto: ©Cardea ter illustratie. Dit zijn niet de hulpverlener en/of de kind(eren) uit het verhaal.