Vakantie in het gezinshuis

Kees woont in het gezinshuis van Elly en haar man. Als ze op vakantie naar de camping gaan, kan hij eigenlijk niet wachten. Als hij uitgelaten de caravan uitrent om te gaan spelen, realiseert zij zich wat een enorme sprong hij heeft gemaakt. Een inkijkje in het leven van een gezinshuisouder.

Kees woont in het gezinshuis van Elly en haar man. Als ze op vakantie naar de camping gaan, kan hij eigenlijk niet wachten. Als hij uitgelaten de caravan uitrent om te gaan spelen, realiseert zij zich wat een enorme sprong hij heeft gemaakt. Een inkijkje in het leven van een gezinshuisouder.

“Pff het duurt zo lang”, horen we elke 5 minuten. Maar we moeten nog even wachten tot de laatste thuis is, voor we naar de camping kunnen. ”pffff mijn hoofd wil niet meer wachten hoor, en de auto wil ook naar de camping” Ik snap hem wel. Je zal maar 5 jaar oud zijn en ergens zo’n enorme zin in hebben.

In de auto pruttelt Kees verder. “Het duurt zo lang...zijn we er al?” Als we eenmaal op de camping zijn, klikt hij de achterklep open en probeert er een grote, zware tas uit te tillen. Zijn eigen rugzak tilt makkelijker en hij rent ermee naar de stacaravan. ”Mag ik fietsen, mag ik voetballen?” Zijn jas eindigt op de grond en weg is Kees, op zoek naar zijn vriendjes Mike en Lisa.

De wereld is van hem
Vorig jaar was Kees nog verlegen, vaak bang en vond hij alles spannend. Nu is de wereld van hem en geniet hij met volle teugen.

Er zit geen rem op, hij wil alles tegelijk doen. De zandbak, het springkussen, het klimhuis, even kijken of het er nog is en ons laten zien dat hij met 5 jaar groot en stoer is, nu veel meer durft en de wereld van hem is. Als wij bij de caravan zitten, stormt Kees naar binnen voor iets lekkers. Want van al dat spelen krijg je honger. Als ik vraag of hij zijn tas wilt uitpakken zodat Pinky pinguïn vast op hem kan wachten in bed, kijk hij bedenkelijk en zucht diep. “Moet ik ook al naar bed?” “Nee,” zeg ik tegen hem “je bent toch nog fijn aan het spelen?” Hij straalt, staat op en zegt ”komt voor de bakker!”

Hij ruimt zijn tas leeg, rent naar buiten, geeft een kus en roept, terwijl hij zijn fiets pakt ”ik vind je lief!” En weg is hij weer, op avontuur! Wij kijken elkaar aan en glimlachen, dit is weer zo’n dag. Een dag met een zonnetje waarop we ontdekken dat het kleine binkie, een stoere knul begint te worden met zelfvertrouwen..... en een bijzondere woordenschat “Het komt voor de bakker” hihihi.

Deze blog werd geschreven door een gezinshuisouder. Omwille van de privacy zijn de namen gefingeerd en enkele essentiële kenmerken aangepast.

Foto: ©Cardea ter illustratie. Dit zijn niet de hulpverlener en/of de kind(eren) uit het verhaal.