Van een moeilijke start naar een hoopvolle toekomst

Ons eerste contact is in de zomer. Nanne en ik maken kennis in hun tuin, zoontje Lennart van net een jaar blijft dicht bij zijn moeder in de buurt. Nanne vertelt me over haar mooie zwangerschap en de pittige bevalling. Tijdens de geboorte ontstond er een medische noodsituatie en werd Lennart met de helikopter naar het ziekenhuis vervoerd. Nanne werd volledig overdonderd en ontredderd achtergelaten thuis in het beval bad.

Medische problemen
In het ziekenhuis, honderden kilometers verderop, volgden spannende maanden. Overleeft Lennart het komende uur, de komende nacht? Kunnen de dokters hem beter maken? Staat er een toekomst met een handicap te wachten? Nanne en haar man Pieter leefden tussen hoop en vrees, in wanhoop en verdriet. En in eenzaamheid, want vanwege Corona was het ziekenhuis hermetisch afgesloten voor familie en alle vormen van menselijk contact. Met pieken en dalen kwam Lennart als winnaar uit de strijd en mocht hij naar huis. Maar medische problemen waren er nog steeds en hij was in alle opzichten afhankelijk van zijn ouders, vooral van zijn moeder. Lennart had haar steun zo hard nodig dat het moeilijk voor hem was om los van haar te functioneren, ook ‘s nachts. Hij klampte zich letterlijk en figuurlijk aan haar vast. En er was nog een klein peutermeisje, de grote zus van Lennart, dat de aandacht van haar ouders ook hard nodig had.

Luisteren, ervaren en meevoelen
Ik voelde het verdriet en het gevoel van uitzichtloosheid van Nanne die middag in de tuin. En er was geen snelle oplossing, geen gouden opvoedtip. Ik kon alleen maar heel goed naar haar luisteren en horen wat zij allemaal moest verdragen. Ik wilde niet de zoveelste hulpverlener zijn die het gezin kwam inspecteren en beoordelen. Om het vervolgens met een paar tips onder de arm verder door de dagen en nachten te laten worstelen. Ik wilde luisteren, ervaren, meevoelen. Want hoe verdraag je dat je baby, je dreumes zoveel ongemak en pijn ervaart? Dus ik luisterde, wekenlang. Ik erkende de strijd die Nanne en Pieter in eenzaamheid voor hun kinderen leverden en erkende hun verdriet. Maar ook ontstond er ruimte voor trots. Gaandeweg leerden ze steeds beter onderscheid te maken tussen hun zoon en zijn ziekte. Samen keken we naar beide kinderen en we dachten na hoe we hen konden helpen zich zo goed mogelijk te ontwikkelen. Hoe kon Nanne Lennart helpen zich veiliger te voelen in zijn eigen lijf, zodat hij het aan zou durven om iets verder weg van haar te zijn? Alles buitenshuis was spannend voor hem.

Kleine stapjes
Lennart ging samen met een van zijn ouders oefenen op het kinderdagverblijf. Zo kon hij in hun veilige aanwezigheid wennen om met kleine stapjes wat meer zonder zijn ouders te functioneren. Tien weken lang heeft Nanne of Pieter met hem in het lokaal gezeten. De ene keer een hele ochtend met een angstige Lennart op schoot, een andere keer toekijkend hoe hij steeds vrijer durfde te spelen. Zo leerde Lennart steeds beter reguleren, al was het met kleine stapjes, maar altijd vanuit veiligheid. En ik was er voor zijn ouders om te luisteren, maar ook om te spreken. Ik had vertrouwen in Lennarts ontwikkeling, en ondanks dat het via een hobbelig pad verliep, mochten zijn ouders ook vertrouwen. Lennart kreeg EMDR voor zijn trauma’s die hij in het medisch circuit had ervaren, hij leerde ontspannen en langzaam kwamen er steeds meer lichtpuntjes. De situatie voelde voor Nanne niet meer zo uitzichtloos.

En waar het begint met kleine stapjes, worden de stappen steeds groter. Lennart ontwikkelt zich, wordt steeds ondeugender en er moet toch echt opgevoed worden. Zijn ouders genieten ervan en ik geniet met ze mee. Zo heerlijk gewoon en daarom bijzonder, een peuter die grenzen opzoekt. Nanne ziet de toekomst weer met meer vertrouwen tegemoet, al is niet alles opgelost.

Hoopvolle toekomst
Als ik Nanne vraag wat haar geholpen heeft, zegt ze dat ik haar heb geholpen om niet alleen de ziekte van Lennart te zien maar juist zijn kracht en zijn mogelijkheden. Ook vond ze het zo fijn was dat er aandacht voor haar hele gezin was. Dat ik er niet was om van bovenaf een advies over hun gezin te geven, maar middenin het gezin kwam staan om samen koers te bepalen, genavigeerd op gevoel.

Als ik een paar weken later vraag of Nanne en Pieter het eindverslag gelezen hebben, hoor ik dat Nanne samen met haar moeder op vakantie naar de zon is. Een bedankje omdat haar moeder, de oma van Lennart, haar onvoorwaardelijk gesteund en geholpen heeft. Wie had dat gedacht een jaar geleden, dat ze dat zou kunnen en durven! Nanne en Lennart kunnen elkaar veilig loslaten. Ik ben blij voor hen, ze kunnen weer verder.

Foto: ©Canva ter illustratie. Dit zijn niet de hulpverlener en/of de kind(eren) uit het verhaal. Deze blog werd geschreven door een jeugdzorgwerker van Cardea. Omwille van de privacy zijn namen gefingeerd.